Arjan Hut – Yn gedichten op reis
Resint ferskynd
Kinne we noch op reis? De eilannen dêr’t we fan dreame yn de grize winter steane yn ’e brân. Op oare plakken reint it heilstiennen grut as mandarinen. En alles is sa djoer, foar it campingwinkelgefoel kinst gewoan nei dyn fêste adres. Günther Grass hat in apart gedicht oer reizgjen; syn âlde tas stiet yn in tsjustere hoeke fan de keamer en lústeret tsjinstregelingen tsjin in man dy’t der op út wol, mar hy mei it net: “Reizen yn ’e holle mei ik meitsje, oars net”.
De ûngeduerige dichter Slauerhoff wie altyd ûnderweis, allinne yn syn gedichten koe er wenje. Grass mei allinne mar yn ’e holle op reis. As ik earne hinne reizgje, nim ik in bondel mei yn de bûse. De gedichten nimme my mei nei plakken dy’t soms oars net as mei poëzy te beskriuwen binne. It aparte is, it plak dêr’t ik in bondel of gedicht lêzen ha, bliuwt as in stimpel op de siden efter.
Sa is Vasalis har De Vogel Phoenix foar altyd ferbûn mei dy boatreis nei Skylge yn de hjerstfakânsje. Ik hoech it mar iepen te slaan, of ik sjoch nei bûten oer it skiere waad, dy twa âlde minskjes sitte njonken my, de man moatst nei it húske en wie sa bliid dat er syn frou weromfûn! In nachtlike busreis fan De Lawei werom nei Ljouwert plakt oan Anne Wadman syn Fan tsien wâllen. En as ik Marije Roorda har In spantou om ‘e tiid lês, sit ik wer op in bankje yn De Kruithof, in pear simmers lyn.
It wie op de iepen dei. Melvin van Eldik stapte dêr ek om, fierder hie ik mear each foar de bondel as de drokte om my hinne. Gedichten koel as wetterferve, de sinne fûl oer de botanyske tún, mar ik wie, yn ’e holle, reizgjend op rigel, lipkjend oan in fontein yn in fiere stêd, yn Frankryk.
“Op terphichte fertroud in tsjerketoer.”, dichtet Roorda. It weemoedich sjongen fan muontsen yn de Saint-Gervais ropt in ierdske pine op, giet oer yn in preuveljen oer de dea. Ik sit yn de katakomben fan de Saint-Gervais. En op in bankje yn Bûtenpost. De bern ha toarst, in trein komt oan op it stasjon fierderop en ik stap mei de dichter de djippe tsjerke út, de drokte yn, as nimt Parys my yn de earms.
Myn eagen reitsje nea de drokke stêd út it gedicht, dy bestiet by my allinne mar yn ’e holle. Dêre, flanearjend oer de strjitten, frijer as yn it leechlân, los fan alles, wit de dichter De tinker fan Rodin op te roppen, ienfâldichwei troch dy te neamen. Achteleas, troch it op te skriuwen, nimt se it yn tinzen finzen brûns mei nei hûs. Sa nim ik de simmer fan 2017 mei, en de bloeiende Kruithof, en de bern foar altyd bern, yn myn eksimplaar fan In spantou om ‘e tiid.
RUE DE L’HOTEL DE VILLE
Stêd, ik ha de widens thús wiismakke
datst hoarnsiik gjin stilte ferneare kinst.
Sjoch my no lipkjen oan fonteinen krekt as
lis ik langút oan ’e marswâl.Op terphichte eaget fertroud in tsjerketoer.
Hear my preveljen oer une mort doulouseuse
yn Saint-Gervais dêr’t ik myn ierdske pine fiel
as muontsen dêr weemoedich sjonge.Dan djippet stilte fan greiden winterdeis.
Sjoch my stadich wer nei bûten kommen.
De treastsang noch yn myn gemoed, nimsto
my mei nei dyn gearmjuks fan beweech.Frijer as yn it leechlân flanear ik oer
dyn strjitten en reitsje myn eagen nea sêd.
Ik nim le penseur fan Rodin mei nei hûs.
(Marije Roorda, út In spantou om ‘e tiid, DeRyp, 2017)
Skriuw in reaksje
Gjin opmerkingen
Sjoch opmerkingen
Skriuw in reaksje
Der binne noch gjin opmerkingen, mar jo kinne de earste wêze
Skriuw in reaksje